beklenen bir sey olsa da ,insan hic hazir olabilir mi babasinin olmesine?

yillar boyu kendisinden bagimsiz olmak icin, ona buyudugunuzu ispatlamak icin didinip durursunuz ama yine de onun orada oldugunu bilmenin rahatligini minik bir kız çocuğu gibi yaşarsınız. donup dolasilip siginilacak bir liman gibidir onun catisinin alti, hayatinizdaki baska hicbir erkek veremez onun bir bakisla verebildigi ve itirazsiz bagriniza basivereceginiz seviliyor olma, sahiplenilme duygularini. bu kadar alisilagelmis bir seyi gun gelip yitirmenin acisinin buyuklugu anlatılamıyormuş demekki. bogazımda günlerdir bir kilit var, ne alışıyor ne gevşiyor, ağlayamıyorum- ki ne kadar çok ağladığımı babam bilirdi...-
evet,doganin kanunu, anne-babamizin olumunu gormek, o aciyi yasamak zorunda kaldik ya da kalacagiz.
olmekten korkmaktan cok anne-babamin olmesinden korkuyordum ben. nasil katlanirim diye dert etmekten omrumden eksilen gunler onun omrune eklenseydi keske..